Demenidazol, jako pierwsza generacja antygenowych leków na owady, ze względu na niską cenę, jest szeroko stosowany w diagnostyce i leczeniu klinicznym weterynarii. Jednakże wraz z powszechnym stosowaniem tego rodzaju leków oraz stosunkowo zacofaną i najwcześniejszą generacją nitroimidazoli, problem lekooporności w zastosowaniu nieuchronnie będzie coraz bardziej widoczny.

01Działanie przeciw beztlenowe

Jednakże jego szerokie zastosowanie w produkcji drobiarskiej objawia się głównie działaniem bakterii antybakteryjnych. W ostatnich dziesięcioleciach był szeroko stosowany w leczeniu martwiczego zapalenia jelit kurcząt, zespołu enterotoksycznego i zapalenia jajowodu. Jednak jego wrażliwość na beztlenowce staje się coraz gorsza. Powód jest taki: w przeszłości nadużywanie i niestandardowe stosowanie tej substancji prowadziło z roku na rok do wzrostu oporności różnych bakterii beztlenowych na tę substancję, a monitorowanie jest nadal w toku. Aby zahamować tę złą tendencję rozwojową, właściwy wydział medycyny weterynaryjnej już ponad dziesięć lat temu wyraźnie tego zakazał: można go stosować wyłącznie w hodowli i produkcji zwierząt spożywczych o najpowszechniejszym zastosowaniu i można go stosować wyłącznie w hodowla zwierząt gospodarskich i drobiu, zwierząt domowych i niektórych hodowli specjalnych nieżywnościowych.

02Naukowa i rozsądna zgodność

W aspekcie zgodności nieuzasadnionego stosowania demenidazolu przede wszystkim nie należy go stosować łącznie z metamfenikolem, florfenikolem i innymi antybiotykami na bazie alkoholu amidowego, gdyż demenidazol może powodować dysplazję szpiku kostnego u zwierząt gospodarskich i drobiu, a stosowany łącznie z ww. antybiotyków amidoalkoholowych, zwiększa to ryzyko wystąpienia działań niepożądanych w układzie krwionośnym.

Po drugie, nie należy go stosować z etanolem lub preparatami zawierającymi dużą ilość etanolu, gdyż połączenie ich spowoduje reakcję disulfiramową, a u chorych zwierząt mogą wystąpić pewne objawy zaburzeń neurologicznych. Ponadto należy w miarę możliwości ograniczyć spożycie alkoholu lub narkotyków zawierających dużą ilość alkoholu w ciągu 7-10 dni po odstawieniu leku.

Po trzecie, głównie dla branży weterynaryjnej, po pierwsze nie należy go łączyć z lekami immunosupresyjnymi, w przeciwnym razie demenidazol może hamować działanie mykofenolanu mofetylu na organizm. Po drugie, nie można go stosować z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, gdyż zwiększa to działanie przeciwzakrzepowe doustnych leków przeciwzakrzepowych, takich jak warfaryna, co zwiększa ryzyko krwawień u zwierząt domowych.

Wreszcie dotyczy to głównie branży medycyny dla zwierząt domowych. Po pierwsze, nie można go łączyć z inhibitorami enzymów wątrobowych. Na przykład inhibitory enzymów wątrobowych, takie jak cymetydyna, mogą hamować metabolizm metronidazolu. W przypadku połączenia należy wykryć stężenie leku we krwi i natychmiast dostosować dawkę. Po drugie, nie można go stosować z lekami indukującymi enzymy wątrobowe. W połączeniu z lekami indukującymi enzymy wątrobowe, takimi jak fenytoina, metabolizm demenidazolu zostanie przyspieszony, a jego stężenie w osoczu zmniejszone; Metabolizm fenytoiny i innych induktorów enzymów wątrobowych uległ spowolnieniu, a stężenie w osoczu uległo zwiększeniu.

03Preparat wpływa na działanie lecznicze

Ponieważ sam demenidazol jest słabo rozpuszczalny w wodzie i jest antybiotykiem zależnym od czasu, jego wady leku i właściwości farmakodynamiczne decydują o tym, że „preparat decyduje o skuteczności”. W jednostkach oddolnych często widzimy, że rozpuszczalność premiksu dimenidazolu jest szczególnie słaba. Po dodaniu dużej ilości wody i całkowitym wymieszaniu w próbce drobnego piasku znajduje się „duża ilość substancji nierozpuszczalnych”. Nie jest to w rzeczywistości „sofistyka” producenta nazywająca się problemem z jakością wody lub fałszywe twierdzenie, że nierozpuszczalne substancje to substancje pomocnicze i inne składniki niebędące lekami.

Wszystkie takie wstępnie zmieszane produkty dimenidazolu, oprócz coraz tańszych, są ujednolicone „bez efektu”.

Dlatego większość rolników i osób zażywających leki weterynaryjne powinna zwracać uwagę na produkty „wysokiej jakości” o wystarczającej zawartości leku i dobrej rozpuszczalności przy wyborze premiksów dimenidazolowych do leczenia chorób beztlenowych przewodu pokarmowego lub układu rozrodczego. Oprócz wyboru leków najważniejszym krokiem jest: zgodnie z obiektywną rzeczywistością dotyczącą wzrostu lekooporności, powinniśmy wykonać dobrą robotę w zakresie łączenia, synergii i synergistycznego stosowania środków przeciwlekoopornych, aby wzmocnić i odzwierciedlić „skuteczność” leczenia uzależnień.